“It’s Bisan from Gaza and I’m still alive”
Bisan Owda is een jonge journaliste uit Gaza die met haar dagelijkse reportages een ongefilterde blik werpt op de gruwelijke realiteit van genocide. Vanuit de belegerde Gazastrook publiceert de 26-jarige Bisan sinds oktober 2023 dagelijkse videodagboeken op sociale media. Haar video’s beginnen telkens met de zin: “It’s Bisan from Gaza and I’m still alive.” Deze boodschap is tegelijk een getuigenis van overleven, een aanklacht tegen de normalisering van geweld, en een pijnlijke herinnering aan zij die dat niet meer kunnen navertellen. Sinds het uitbreken van het Israëlisch geweld zijn al meer dan tweehonderd zeventig Palestijnse journalisten om het leven gekomen. Bisan blijft verslag uitbrengen met gevaar voor eigen leven, en ze is uitgegroeid tot een van de meest zichtbare stemmen van een volk onder dodelijk en alomvattend vuur.
Terwijl Israëlische bombardementen haar thuisstad Beit Hanoun in puin legden, nam ze haar telefoon en begon te filmen. Wat begon als een persoonlijk verslag van de vlucht van haar familie, groeide uit tot een dagboek van een volk op de dool. Samen met duizenden anderen zocht ze haar toevlucht tot wat toen een ‘veilige zone’ zou moeten zijn: het Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza. Vanuit een geïmproviseerde tent op het ziekenhuisterrein legde ze vast wat overleven werkelijk betekent: slapen tussen ruïnes, dagen zonder stromend water, wanhopig zoeken naar voedsel, het gehuil van kinderen, het geluid van drones. Ze laat zien hoe mensen zich wassen met flessen, hoe moeders eten proberen te maken zonder vuur, hoe roerloze lichamen worden gedragen in plastic zeilen.
Op een dag filmde ze zichzelf huilend, nadat een ambulance vlakbij haar werd geraakt door een luchtaanval. En toch bleef ze filmen. “Ik weet niet meer wat ik moet zeggen,” zei ze. En dat was genoeg. Ze kiest ervoor om te blijven spreken. Haar stem breekt soms, haar ogen vullen zich met tranen, maar haar boodschap blijft glashelder. Soms zijn het woorden die aanklagen, soms is het gewoon haar blik in de camera, die alles zegt wat niet meer onder woorden te brengen valt. Wat Bisan zichtbaar maakt, is hoe een samenleving wordt ontdaan van elke vorm van waardigheid en bestaansrecht.
Mensenrechtenorganisaties, onafhankelijke onderzoekers en VN-rapporteurs erkennen wat er gebeurt in Gaza als een genocide, niet alleen in verklaringen maar ook in uitgebreide officiële rapporten. Meer dan 65.000 Palestijnen zijn omgekomen – de meerderheid vrouwen en kinderen. Ziekenhuizen, scholen en vluchtelingenkampen worden systematisch aangevallen. Hulp wordt geblokkeerd, hongersnood wordt ingezet als wapen, en hele wijken zijn met de grond gelijkgemaakt. Bisan brengt niet alleen een persoonlijk ooggetuigenverslag uit, zij vertegenwoordigt ook alle andere journalisten in Gaza die op een doelbewuste manier worden geviseerd en gedood.