Denis Mukwege is geboren in 1955 in Congo als derde kind in een gezin met 9 kinderen. Als jongen gaat hij vaak met zijn vader, die priester is, op bezoek bij zieken. Hij besluit om de mensen niet te helpen door met hen te bidden, maar hij wil hen medische assistentie kunnen verlenen. Hij studeert medicijnen in Burundi en gaat aan de slag in het christelijk geïnspireerde ziekenhuis in Lemera (Zuid-Kivu) in DRC. Geschokt door de confrontatie met de moeilijkheden die vrouwen ondervonden in het rurale gebied bij het baren van kinderen, besluit hij om gynaecologie te studeren in Anders - Frankrijk. Vrouwen komen na een urenlange tocht op een ezel met interne bloedingen aan bij het ziekenhuis, anderen komen gewoon sterven in het ziekenhuis omdat ze thuis te lang in arbeid waren en niet tijdig in het ziekenhuis aankwamen. Zij die het overleefden, hebben vaak ernstige genitale letsels.

In 1989 installeert Dr. Mukwege een dienst gynaecologie en verloskunde in het ziekenhuis van Lemera, dicht bij de . Hij traint er de staf en zijn dienst verwerft naam in zowel binnen als buitenland. In 1996 wordt het ziekenhuis tijdens de eerste Congolese burgeroorlog volledig verwoest.

Dr. Mukwege trekt weg uit Lemera en vestigt zich in Bukavu (Zuid-Kivu), waar hij in zeer moeilijke omstandigheden medische zorgen blijft toedienen aan de armen uit deze landelijke streek. Hij blijft geconfronteerd worden met het lijden van barende vrouwen, en het totale gebrek aan medische faciliteiten. Hij besluit om een kraamafdeling en operatiekamer te bouwen in bij het lokale Panzi-ziekenhuis.

Al snel erkent hij de nood aan medische hulp en zorg voor het stijgende aantal slachtoffers van seksueel geweld. Naast de medische verzorging staat hij ook in voor psychologische hulp en zet hij diensten op om hen hun economische zelfstandigheid terug te geven.

Met de burgeroorlog stijgt het aantal gevallen van verkrachtingen en de gevallen van fistula pijlsnel.

Dr Mukwege: "Deze vorm van geweld tegen vrouwen heeft niet tot doel haar te doden, maar om een deel van haar te vernietigen. Het is shockerend. Tijdens vele oorlogen komt verkrachting voor, maar de verminking van de vagina waarbij bajonetten en stokken worden gebruikt zoals hier is zeer zelden gezien. Dit overschrijdt ver de gewone vorm van seksueel geweld. Slachtoffers zijn vaak ongelooflijk jong, tot twee jaar. Bovenop de tragische, traumatische ervaring komt het feit dat deze slachtoffers zich schamen en bang zijn om verzorging te zoeken. Wanneer vrouwen dan toch om verzorging bij ons komen, zijn ze doodsbang om nadien verstoten te worden. Toch is hij hoopvol omdat hij langzaam toch verandering ziet komen. Het is geweldig dat deze vrouwen de moed en de kracht vinden om te spreken, om te vertellen wat er precies is gebeurd. Maar op vandaag is het onmogelijk om duidelijkheid te krijgen over het aantal vrouwen nog hulp nodig heeft en wacht op hulp. Wie weet hoeveel vrouwen nog op hulp wachten die niet de kracht hebben om te spreken of hulp te zoeken, en die verstoten zijn. Vrouwen die uiteindelijk in alle ellende langzaam sterven".

Dankzij de vernieuwingen die Dr Mukwege bracht kon het Panzi-Ziekenhuis tot 2008 reeds meer dan 21000 vrouwen, die het slachtoffer werden van seksueel en gender gerelateerd geweld helpen. Een aanzienlijk percentage van hen waren gevallen van fistula herstel. Dr Mukwege is inmiddels één van ‘s werelds meest ervaren experts in het interne fysieke herstel ten gevolge van massaverkrachting. Dagelijks voert hij tijdens zijn 14-18 uur durende werkdag gemiddeld 10 operaties uit.

Het ziekenhuis verleent ook psychosociale hulp aan heel wat slachtoffers, en traint hen in economische zelfstandigheid en verleent hen microfinancieringen één maal de behandeling afgewerkt is zij terug integreerden in hun gemeenschappen. In 2008 meldden zich 10 nieuwe patiënten/slachtoffers aan bij het ziekenhuis.

Dr Mukwege traint collega-verloskundigen, verplegend personeel en ander medisch personeel. Met zijn jarenlange ervaring in het behandelen van vrouwen met fistula ten gevolge van verkrachting, onderwijst hij collega's in DRC en overal ter wereld over de chirurgische behandeling en de opvolging van deze ingewikkelde ingreep.

Hij is omdat hij zijn patiënten erkent in hun lijden en stilte - zelden spreken ze - de stem van en voor deze vrouwen geworden. Op zijn reizen waar ook ter wereld grijpt hij de kans aan om persoonlijke verhalen te vertellen en mensen bewust te maken over het gebruik van verkrachting als oorlogswapen in DRC. In DRC wordt oorlog gevoerd tegen de vrouwen, en verkrachting is net als artilleriegeschut een wapen geworden, een keuzewapen, een massavernietigingswapen tegen vrouwen, hun families en hele gemeenschappen.

Toch is Dr Mukwege hoopvol: "Wat mij op dit moment misschien het meest en het diepst raakt is dat deze vrouwen meer en meer een hechte groep gaan vormen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat deze groep er in zal slagen om voor eens en altijd een einde te maken aan de mensonterende praktijk van seksueel geweld".

Meer informatie op http://www.panzifoundation.org